Her insan hayatının aşkını bulup onunla birlikte hoş ve huzurlu bir ömür geçirmek ister. Bu birlikteliklerin birçoğu da evlilikle taçlandırılır. Ancak evlilik kadar olağan bir şey varsa bu da boşanmaktır. Özellikle de ülkemizde evlilik kuruluşuna verilen bedel ortadayken maalesef ki boşanmış bayanlara gösterilen yansılar hepimizin canını sıkıyor. Yazar Ceren Güneş Üretmek‘in, daha evvel de 5harfliler.com’da yayınlanan, toplum tarafından baskılanan ve yalnızlaştırılmak istenilen boşanmış bayanlar hakkında yazdığı eleştirel yazısı ‘Boşandık Canım, Ölmedik’ ile her bir satırına hak vermemize neden oldu.
Gelin bu haklı tenkide daima birlikte göz atalım…
“Bugün toplumun pek haz etmediği dört bayan, öğlen yemeğine çıktık.
Birimiz ‘Bu harika aşkı bozamam’ diyerek çocuk yapmayı tercih etmiyor. Eşinin ailesinden kendi ailesine herkes örgütlenmiş bir halde bu tercihi kınama kampanyası başlatmış durumda. Demek ki çocuk yapmamak âlâ bir şey değil.
Diğeri bebeği olunca işi bıraktı ve ‘Kendim bakmak istiyorum’ dedi, etraf bundan da çok rahatsız zira boşa mı okuduğunu, boşanırsa işe nasıl döneceğini sorguluyorlar. Anladığımız kadarıyla çocuk olunca işi bırakmak istemek de güzel bir şey değil.
Ben kendi çocuğum olduğunda çalışmayı bırak(a)mamıştım, bana da ‘Çocuk bakıcı elinde büyüdü’ diyorlar.
Fakat benim bu yazıda asıl bahsetmek istediğim boşandıktan sonra tekrar aşık olan arkadaşım. Toplum en çok ondan nefret ediyor.
‘Bütün memnun aileler birbirine emsal, her mutsuz aileninse kendine mahsus bir mutsuzluğu vardır.’ diye yazmıştı Tolstoy, çok mutsuz bir evlilik içerisinde olan Anna Karanina’yı anlattığı tıpkı isimli romanında. Kimsenin boşanması da birbirine benzemiyor. Her şeye bir lafı olan toplum bizim kısacık öğlen yemeklerimize katılsa ‘Neden boşandın?’ diye sormazdı mesela ya da ‘Arada çocuk var’ demezdi.
Çünkü sevgili toplum; biz yere düşen hırkamıza tekme atan bir adamla bırak bir ömrü bir gün daha geçirmek istemeyebiliyoruz, senin için sakıncası yoksa… Biliyorum beğenilen karşılamayacaksın lakin canım toplum; yaptığın yemekten gözüne taktığın gözlüğe kadar her şeyin latifeye sarılmış aşağılamalarla sunulması tahammül edilebilir olmuyor bir yerden sonra. Yirmilerimizde ‘ama beni seviyor’la kapattığımız yaralar otuzlarımızda hala kanıyor oluyor ve biz artık güzelleşmek istiyoruz.
Bu yüzden boşanıyoruz ve öğlen yemeklerimizde de hem kendi boşanmalarımızı hem de bildiğimiz tüm boşanmaları ameliyat ediyoruz. Bu türlü iyileşeceğiz tahminen de…
Evlenmemizi, kesinlikle çocuk yapmamızı, aman yalnız kalmasın o çocuğa bir de kardeş yapmamızı emreden toplum; boşanmamıza karşı koyamıyor. Ne derse desin çocuğumuzun elinden tutup çıkıyoruz. Gülten Akın yazmıştı bunu da…
Evin zoru devletten bile büyüktür
Bilir kimi bayanlar…
Peki sonra? İstiyorlar ki konuttan işe, işten çocuğun okuluna gidelim yalnızca. Kimsenin gözüne gözükmeyelim. Ancak o denli değil işte. O kocayı gerimizde bırakıp zindana dönüşen konutlardan çıkınca hala birisi bizi beğensin istemeye devam ediyoruz. Şok haber! Hatta inanmazsınız; birileri sesiyle, kelamıyla kalbimizden öpebiliyor. Son dakika! Aşık olabiliyoruz tekrar, sevebiliyoruz, sevinçle el ele dolaşmak istiyoruz sokaklarda. Skandal! Bize sarılıp uyumak isteyen, sabah sevgiyle günaydın diyecek adamlar da var. Gözlerinize inanamayacaksınız!
O öğlen yemeğinde birimiz ‘Çağla’ya takmış adamlar’ dedi. Yıllar evvel boşanmış, iki çocuğu olan, her yerden gördüğümüz üzere ‘köpek üzere çalışan’, çok başarılı bir bayan Çağla. Güya ağıza alınmayacak bir şey yapmış üzere hakkında ‘boyunca çocuğu var’, ‘adı çıktı’ üzere şeyler söylenmesinin sebebi de aşikâr ki yüzünü tekrar güldüren biriyle tanışmış olması. Biz yapınca komşularla anamız babamız linç ediyor yalnızca…
Çağla’nın soyadı Şıkel. Yıllardır televizyonda, internette bu bayan. Haliyle onu televizyonda ve toplumsal medyada parçalıyorlar. Bunu yapan da halk değil bu ortada, işi televizyonda yargı dağıtmak olan vasıfsız iki üç erkek. Benim ‘toplum’ dediğim de bayanları yargılamayı vazife edinmiş saçma sapan eriller aslında. Ne yapacağını şaşırmış adamlar boşanmış bayanları linç etmeyi iş sanıyor.
Niye? Zira o bir bayan. Zira bir adamı sevmiş, ondan iki çocuk yapacak kadar sevmiş hem de fakat ne olduysa anlaşamamış, yoluna gitmiş. Sonra birisini daha sevmiş işte. Dedikodu programlarındaki adamlara bakarsanız bu bayan birisine kabul edilemez bir şey yapmış zannedersiniz. Alt tarafı birini sevmiş, onun arabasından inmiş. Yüzüne yüzüne ışıklar vurup arkadaşa sorulmayacak mahremiyette sorular sormuşlar.
Ayrıca hafta içi her sabah canlı yayına çıkan, Youtube kanalı meczup üzere izlenen, reklam sinemalarında gördüğümüz, iki çocuğuna ‘single mom’ olan Çağla’ya tek söyleyebileceğimiz şey ‘Bravo!’ olabilir. Asın bayrakları bence. Vakit de bulmuş kalbini teslim edecek birisini de…
Şu hususta bir anlaşalım mı? Boşandık, ölmedik. Kalbimiz attığı sürece o kalbi istediğimiz bireye verebiliriz. Yeniden kırılır, yeniden toparlarız. Düşersek ayağa kalkarız ve o yeni adam yüzümüzü güldürmeyi bırakırsa yeniden çekip gitmesini biliriz.
Kimseye hesap verecek değiliz. Ekran önünde diye de Çağla üzerinden tüm boşanmış bayanlara aba altından sopa gösterenlere: biz bu lafları yemiyoruz, sarı öküzü de vermeyeceğiz…”
